Świętym zostaje się po kanonizacji (gr. kanon m.in. wzorzec, łac. canon - reguła), czyli oficjalnym uznaniu pracz Stolicę Apostolską świętości życia konkretnej osoby w wyniku osiągnięcia przez nią doskonałości w stopniu heroicznym (święci określani jako wyznawcy) lub oddania swego życia za Chrystusa ("męczennicy"). Święty jest uznaną przez papieża osobą godną kultu publicznego w Kościele na całym świecie (beatyfikowany - kult tylko w Kościele lokalnym). Do tego uznania prowadzi proces kanonizacyjny (trwający nieraz kilkanaście lat, a nieraz nawet parę wieków). Do ok. X w. nie rozróżniano procesów beatyfikacyjnych i kanonizacyjnych; z czasem przyjęła się praktyka zatwierdzania przez papieża decyzji lokalnych biskupów. Aleksander III zastrzegł (1171) dla Stolicy Apostolskiej udzielanie zezwolenia na oddawanie kultu publicznego. Ścisłe rozróżnienie procesów beatyfikacyjnych i kanonizacyjnych wprowadził Urban VIII (1625). Paweł VI powołał (1969) nową Kongregację Spraw Kanonizacyjnych, którą zreformował Jan Paweł II (1983).

Każdy chrześcijanin jest wezwany do tego, aby stać się świętym. Świętość nie jest drogą dla nielicznych, bo każdy, kto przyjął chrzest ma stawać się świętym.
Święci i błogosławieni to nasi przewodnicy w drodze do nieba, pokazujący jak realizować płynące z sakramentu chrztu wezwanie do świętości. Święci i błogosławieni sami, mimo trudów życia, pozostali wierni Bogu do końca i doszli do świętości.
Chcemy w tym dziale prezentować życiorysy świętych, błogosławionych, sług Bożych oraz chrześcijan, którzy mogą być dla nas szczególnym przykładem. Są oni dla nas wzorem wierności Jezusowi i przykładem jak żyć Bożymi prawami na codzień; orędują także za nami z nieba.
Na początek propnujemy zapoznać się z tym, czym jest kult świętych i kult relikwii, oraz przeczytać o uroczystości Wszystkich Świętych.